Trips &tips
Posted Jan 08, 2012

Fiordland...

Καλημέρα και καλή χρονιά να έχουμε! Αυτό είναι το πρώτο ποστ του 2012, το οποίο φυσικά είναι ταξιδιωτικό, και αφορά το ταξίδι μας στη βροχερή και καταπράσινη Fjordland και τις Νότιες λίμνες (Southern lakes)... Κάποια από τα μέρη που περάσαμε/σταθήκαμε/ή διανυκτερεύσαμε, θα παραληφθούν από τα ταξιδιωτικά ποστ που θα ακολουθήσουν, επειδή τα είχα παρουσιάσει επισταμένως σε παλιότερα ταξιδιωτικά πόστ, όταν τα είχαμε επισκεφτεί για πρώτη φορά, οπότε θα περιοριστώ στην παρουσίαση των νέων περιοχών που είδαμε σε αυτό το ταξίδι...

Ξεκινήσαμε μια πολύ λαμπερή μέρα από το Christchurch, και πήραμε το πέρασμα του Arthur's pass που διασχίζει τις Άλπεις διαμέσου του ποταμού Waimakariri, που αυτόν τον καιρό η κοίτη του (παράλληλα με την οποία είναι χαραγμένος ο δρόμος που φτάνει στην Δυτική Ακτή) είναι γεμάτη από πανέμορφα ανθισμένα λούπινα, που μυρίζουν υπέροχα...

Tα λούπινα εισήχθησαν από πολύ νωρίς στη ΝΖ και ήταν πολύ δημοφιλή ως καλλωπιστικά φυτά κήπου, όμως με κάποιο τρόπο εισέβαλαν στην άγρια χλωρίδα της ΝΖ, και το 1958 καταγράφηκαν τα πρώτα φυτά που αναπαράχθηκαν μόνα τους και εξαπλώθηκαν σε ολόκληρο το Νότιο νησί, ενώ γενικώς κυκλοφορεί η φήμη πώς υπεύθυνοι για την εξάπλωσή τους ήταν άγνωστοι οδηγοί τουριστικών λεωφορείων που "έσπερναν" σπόρους λούπινων καθώς περνούσαν από τις άγριες περιοχές του Canterbury , για να μην είναι ξερά τα τοπία που διέσχιζαν(;;;)

http://en.wikipedia.org/wiki/Lupinus_polyphyllus
Ενώ διασχίζουμε το πέρασμα με τις ακόμα χιονισμένες Άλπεις στο βάθος...

Η κοίτη του Waimakariri στο Bealey Flat, που πλέον ονομάζεται Turkey flat, λίγο πριν το χωριό Arthur's pass... Έψαξα στο νετ για πληροφορίες και ανακάλυψα πώς ο λόγος της μετονομασίας αυτών των ορεινών λιβαδιών οφείλεται στην εισαγωγή Αμερικάνικων αγριόγαλων (Meleagris gallopavo) στην περιοχή, με σκοπό το κυνήγι τους, όπως είχε γίνει και με άλλα είδη, ελάφια, άλκες, αγριογούρουνα, φασιανούς, λαγούς και κουνέλια, οπόσσουμ κλπ (κάτι τέτοιες άστοχες ενέργειες έφεραν τους πληθυσμούς των ενδημικών ειδών της ΝΖ στο χείλος της εξαφάνισης, ώστε τα τελευταία χρόνια τα Εθνικά πάρκα και ρεζέρβες της χώρας να ραντίζονται με δολώματα 1080, για να περιοριστούν όλα αυτά τα ξένα "παρασιτικά" είδη...)

Ενώ έχουμε ήδη κατέβει στην περιοχή της Otira, με το ομώνυμο ποτάμι και ένα από τα μακρύτερα σιδηροδρομικά τούνελ στη ΝΖ, μήκους 8,5 χιλιομέτρων, που πλέον χρησιμοποιεί αποκλειστικά η τουριστική γραμμή του TranzAlpine... Το εισιτήριο είναι τσουχτερό και ξεκινάει από τα 175$ το απλό, αλλά οι περιοχές που περνάει πρέπει να είναι πανέμορφες, ειδικά νωρίς το καλοκαίρι (καθώς διασχίζει τις κοιλάδες με τα ανθισμένα λούπινα -αρκεί να έχει και καλό καιρό) όμως και μόνον στη σκέψη πώς θα μπορούσε να συμβεί σεισμός ενώ το τρένο θα διέσχιζε το τούνελ, με πιάνει σύγκρυο- ας μην ξεχνάμε οτι το 1994η περιοχή αυτή έδωσε 7,1 ρίχτερ, ενώ και οι 6αρηδες σεισμοί του Christchurch γίνονται αισθητοί σε ολόκληρες τις κεντρικές Άλπεις και μέχρι και τις περιοχές του Haast στη West Coast και στο Gore και Dunedin στο Otago...

Μετά από την διασταύρωση της Kumara junction, πήραμε το δρόμο για το νότο, και αρχίσαμε να συναντούμε τα γνώριμα φυτά και δέντρα της ΝΖ, τις ΝΖηλανδικές φτέρες, τα δάση από ποδόκαρπα και τις συστάδες manuka, που αυτήν την εποχή είναι ολάνθιστες και μυρίζουν με ένα υπέροχο μελένιο άρωμα, ενώ παράγουν και ένα πολύ διάσημο μέλι, που ονομάζεται "μέλι manuka"... Ο Ίωνας το λατρεύει, αλλά το βρίσκει υπερβολικά ακριβό και τελικά προτιμάει να αγοράζει μέλι από Εχίωνες fastuosum (Viper's bugloss -echium fastuosum), που είναι εισηγμένο είδος στην χώρα (στην Ελλάδα το "δικό μας" είδος Echium vulgare έχει την κοινή ονομασία "βοϊδόγλωσσο")...

Ξέχασα να σας πω οτι εγώ απεχθάνομαι γενικώς το μέλι, όμως ο Ίωνας χρησιμοποιεί μέλι σε μια συνταγή φαγητού που μας αρέσει πάρα πολύ και που είναι η σπεσιαλιτέ του, και την επόμενη φορά που θα το μας το μαγειρέψει, θα τον φωτογραφίσω και θα παρουσιάσω τη συνταγή του στο μπλογκ...

Το πρώτο βράδυ του ταξιδιού διανυκτερεύσαμε στην Hokitika, και συνεχίζοντας προς τον νότο, σταματήσαμε δίπλα στη νότια πλευρά της λίμνης Mahinapua (η ακτή αυτή δεν έχει φωτογραφηθεί ξανά, και σκέφτομαι να ανεβάσω τη φωτό στο panoramio)...

Ενώ ήδη έχουμε προσπεράσει το Ross και το Harihari, διασχίζουμε τα δάση της Δυτικής Ακτής στο ύψος της λίμνης Mapourika, πολύ κοντά στον οικισμό Okarito, με την ομώνυμη λιμνοθάλασσα, στην οποία ζεί και αναπαράγεται το k?tuku (Ardea alba modesta), και αποτελεί υποείδος του λευκού ερωδιού (λευκοτσικνιά -Ardea alba)...

...και φτάνουμε στο παγετώνα Franz Josef, τον οποίο είχαμε επισκεφτεί πέρυσι και για το λόγο αυτό αποφασίσαμε να τον προσπεράσουμε και να συνεχίσουμε για νοτιότερα...

http://artanis71.blogspot.com/2010/10/blog-post.html

Η γέφυρα πάνω από τον ποταμό Waiho, που δημιουργείται από το λιώσιμο του παγετώνα Franz Josef, και η κοίτη του ποταμού...Στο βάθος το συννεφοσκέπαστο Mt Cook... Ο καιρός στη ΝΖ -και ειδικά στην Δυτική Ακτή- είναι πολύ ευμετάβολος, οπότε ενώ την πρώτη μέρα του ταξιδιού είχαμε καλοκαιρία και ήλιο, δυστυχώς την 2η μέρα άλλαξε και συνεχίσαμε το ταξίδι μας με πολύ μουντή ατμόσφαιρα...

Γέφυρες πάνω από τους παραποτάμους του ποταμού Cook, πολύ κοντά στον παγετώνα Fox, τον οποίο επίσης είχαμε επισκεφτεί πέρυσι, όμως αντί να προσπεράσουμε και να συνεχίσουμε για νοτιότερα, αποφασίσαμε να ανεβούμε έναν παράλληλο ορεινό χωμάτινο δρόμο και να ρίξουμε μια (φωτογραφική) ματιά στον παγετώνα...

Και πραγματικά, η φύση και η θέα προς τον παγετώνα μας αποζημίωσαν, και με το παραπάνω μάλιστα, να μην ξεχνάμε οτι στη Δυτική Ακτή το ετήσιο ύψος βροχής φτάνει τα 2000?3000 χιλιοστόμετρα, ενώ στην Fjordland, πολλές φορές ξεπερνάει και τα 7.000 millimetres!