Ταξίδι στην Ήπειρο

Έτσι ήταν πάντα: οι άνθρωποι σε σταμάταγαν στην πλατεία για να σου συστηθούν και να μάθουν "ποιανού παιδί είσαι 'συ", λες και μόνον τα παιδιά των ξενιτεμένων συγχωριανών, συγγενών και φίλων, γυρνούσαν κάποτε αγνώριστα στον τόπο απ' τον οποίον κατάγονταν οι γονείς τους... Μα άκουγαν την εξήγηση με μεγάλη ικανοποίηση, όταν ο ξένος τους εξιστορούσε πόσο αγάπησε τον τόπο αυτόν, όχι μόνον επειδή είναι γεμάτος ομορφιά, αλλά και επειδή γνώρισε τους ανθρώπους του, που τον ζουν και τον πονάνε, και που αγαπάνε εξίσου αυτό το μέρος, στο οποίο τον έφερε η καλή του τύχη, και οι καλοί του φίλοι που του το γνώρισαν...

Είναι αδρύς αυτός ο τόπος, όπως τα πρόσωπα των ανθρώπων που τον κατοικούν: Τα έλατα κατεβαίνουν από τα ριζά των στεφανιών, μέχρι τα περίχωρα του οικισμού, κι εκεί αρχίζουν τα αγροκτήματα με τις καρυδιές και τις καστανιές, και πιο κάτω οι κήποι και οι μπαξέδες, γεμάτοι με οπωροφόρα, ζαρζαβατικά και λουλούδια... Εδώ βρέχει κάθε 2ο μεσημέρι, και το βράδυ ακούς το ρέμα που κυλάει στο βάθος της χαράδρας, ενώ στον  νυχτερινό ουρανό, τρεμοφέγγει ο γαλαξίας ολόκληρος... Τα τριζόνια τραγουδάνε στα χορτάρια, και οι πυγολαμπίδες λαμπυρίζουν πετώντας, σαν μικρές κίτρινες φλόγες... Η πανσέληνος ανατέλλει πίσω από τον λόγγο, και οι κορυφές των βουνών διαγράφονται καθαρά κάτω από το ασημένιο φεγγαρόφωτο...

Από πάντα έτσι ήταν, λες και το περιβάλλον, οι άνθρωποι και οι καταστάσεις, παραμένουν αναλλοίωτα... Μόνον ο χρόνος που χρειάζεσαι για να φτάσεις εκεί, δεν παραμένει ίδιος, αλλα ούτε και 'συ θέλεις να επανέλθεις σε παλιότερες εποχές, με τους χωμάτινους δρόμους τους χαρακωμένους βαθιά από τις νεροσυρμές, τις κοτρώνες στη μέση του οδοστρώματος -που κατέβαινες από το αμάξι για να τις μετακινήσεις- επειδή αλλιώς δεν περνούσε το αυτοκίνητο, το κίνδυνο σε κάθε στροφή, την σκόνη που σκέπαζε τον τόπο και σηκωνόταν πάλι σαν σύννεφο, αν τύχαινε κι ερχόταν ένα άλλο αυτοκίνητο από την αντίθετη κατεύθυνση...

Τώρα έχει συνεχόμενα τούνελ, με φωτισμό και εξαερισμό, και οι δύσκολες περιοχές με τον δρόμο να περνά πάνω από το χείλος του γκρεμού και τα αμέτρητα εκκλησάκια για τους ανθρώπους που χάσανε τη ζωή τους ενώ ταξίδευαν, εργάζονταν ή απλώς μετακινούνταν στις περιοχές αυτές, έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί, και ευτυχώς! Το τελευταίο τούνελ, το τούνελ της Γκρόπας, παρέκαμψε το πιο επικίνδυνο κομμάτι αυτού του δρόμου, κι ας είχε την ωραιότερη θέα προς τον κάμπο, κι ας κρέμονταν ανέγγιχτα από χέρι ανθρώπου, πάνω στα γκρεμνά, κατακίτρινα και μυρωδάτα, τα άγρια τσάγια του βουνού...

Μα ακόμα κι έτσι, παραμένει το πιο όμορφο και λιγότερο ανεπτυγμένο τουριστικά μέρος, και τελικά εκείνοι που θα αποφασίσουν να φτάσουν εδώ, εκτός από τους ντόπιους, είναι εκείνοι οι λίγοι -αλλα αποφασισμένοι- άνθρωποι, που ξέρουν να αναγνωρίζουν την άγρια ομορφιά του τοπίου, και χαίρονται με το ελάχιστο, -που όμως για εκείνους είναι εμπειρία ζωής-, όπως όταν περνούν κρώζοντας τα κουκάλογα ή όταν οι αετοί μαθαίναν στο αετόπουλο να πετά εν μέσω καταιγίδας με κεραυνούς, πάνω από τον Καταρράχτη, αλλά και όταν στα μέσα του καλοκαιριού, τα πανηγύρια στα κατάμεστα από επισκέπτες χωριά, δίνουν μια άλλη εικόνα της σκληρής ζωής στα Τζουμέρκα: οι λαγκαδιές αντηχούν από τα όργανα και το γλέντι κρατά ως το πρωί...

Αυτή είναι η Ήπειρος που αγαπώ, η υιοθετημένη δεύτερη πατρίδα μας,.. Από τύχη την ανακαλύψαμε, αλλά την αγαπήσαμε με όλη μας την καρδιά, κι ελπίζω κάποια μέρα να καταφέρουμε να πάμε να μείνουμε μόνιμα εκεί....
Στο επόμενο ποστ θα συνεχίσω με φωτογραφική ανάρτηση, καλώς σας βρήκα ξανά :)