Τα Σαββατοκύριακα στην πόλη, είναι μια υπόθεση που αφορά ολόκληρη την οικογένεια?

Λοιπόν για να συνεχίσω από τα προηγούμενα, γενικά μας συμβαίνουν διάφορα περίεργα, που πολλές φορές νομίζουμε πώς κάποιος μας κάνει φάρσα?

Ήμασταν στα Starbucks στην εμπορική οδό Cashell, και λόγω της καλοκαιρίας καθήσαμε στα τραπεζάκια στον πεζόδρομο, εντελώς αθλητικοί και οι δυο, με καπέλα των Ολυμπιακών του 2004 και με έναν μπλε σάκο από το Πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα γυμναστικής που έγινε στον Βόλο το 2006, με την Ελληνική σημαία επάνω...

Σε διπλανό τραπέζι κάθισαν 2 νεαροί, που σε λίγα λεπτά τους ακούσαμε να συζητούν για μας και την γλώσσα μας, και να είναι πεπεισμένοι πώς είμαστε Φιλανδοί !!! Λοιπόν μέχρι τώρα μας έχουν περάσει για Ρώσους (!), Ρουμάνους (!!), Ιταλούς, Ισπανούς, Μαροκινούς (!!!), αλλά να ακούσουμε ότι μοιάζουμε για Φιλανδοί, δεν το περίμεναμε?Και τους ακούγαμε και γελούσαμε , και τους αφήσαμε φυσικά στην άγνοιά τους, (αφού δεν μας ρώτησαν, ας πρόσεχαν)?

Είναι ενδιαφέρον όμως πώς οι ΝΖηλανδοί γενικώς αγνοούν βασικά πράγματα για την Ελλάδα και τους Έλληνες αλλά και για άλλους λαούς...Παράπονο το έχουν λοιπόν οι μετανάστες σ' αυτήν την χώρα, είτε είναι Ινδοί, Αιγύπτιοι, Κινέζοι,Γιαπωνέζοι κλπ οτι οι ΝΖηλανδοί δεν διδάσκονται οτιδήποτε απο Ιστορία και Γεωγραφία, παρά μόνον στο Πανεπιστήμιο (ανάλογα με τη σχολή, φυσικά)...Και μόλις βρίσκουν κάποιον διατεθειμένο να συζητήσει μαζί τους και ξέρει και "κάτι" παραπάνω, βγάζουν το άχτι τους...

Έτσι έτυχε με έναν Σαμοανό και έναν Ινδό ταξιτζή, αλλά και πολλούς άλλους ανθρώπους απο άλλες χώρες, αλλά σχεδόν ποτέ με ΝΖηλανδούς...Άνθρωποι απο χώρες με "χαμηλής ποιότητας" εκπαίδευση, να γνωρίζουν πράγματα για μάς, όπως για μουσική, ποίηση, ιστορία, μυθολογία...Νομίζω οτι φτάνεις στο σημείο να αναθεωρήσεις τις απόψεις σου...

Αυτοί οι άνθρωποι που στην ουσία ξεριζώθηκαν απο τις χώρες τους για ένα καλύτερο μέλλον δικό τους και των παιδιών τους, με πολλές γνώσεις που δεν δικαιολογούνται ίσως απο το οικονομικό και εκπαιδευτικό υπόβαθρό τους, που ο καθημερινός κάματος για την επιβίωση τους καταναλώνει σχεδόν εντελώς, τους έχει προικίσει ταυτόχρονα με οξυδέρκεια και ευγένεια...Επειδή τίποτα δεν είναι αυτονόητο για αυτούς, αλλά όλα κατακτιούνται με μεγάλο κόπο (και πόνο)...

Μέσα σε όλη λοιπόν την ραθυμία των ΝΖηλανδών, που ένα δημοτικό οδικό έργο 50 μέτρων μπορεί να τελειώσει μετά απο 4 μήνες, που η σαγιονάρα είναι το εθνικό τους υπόδημα και που ψωνίζουν μόνον προμαγειρεμένα φαγητά απο το μάρκετ, η πολυχρωμία όλων αυτών των ανθρώπων που κουβαλούν μαζί τους τα ήθη και τα έθιμά τους, τα φαγητά τους, η ηρεμία τους και η συνέπειά τους, έχει μετατρέψει την πόλη και την χώρα, σε ένα μητροπολιτικό κέντρο οπου όλοι οι λαοί και οι θρησκείες συναντιούνται και αναμειγνύονται και συνυπάρχουν αρμονικά...

Ο καλός καιρός, οι λαμπερές μέρες συνηγορούν σ' αυτό ακόμα περισσότερο...Η κοινωνία της ΝΖ δεν είναι μια στεγνή αγγλοσαξωνική κοινότητα, ενώ αν και γενικώς γίνεται λόγος για την οικονομική κρίση, αυτή δεν φάινεται να τους έχει αγγίξει ιδιαίτερα, τουλάχιστον όχι ακόμα...

Είναι σημαντικός τουριστικός προορισμός και μόνον για 2 μήνες πέφτει για λίγο η κίνηση (Ιούνιο και Ιούλιο, λόγω του χειμώνα), εξάλλουτο μέρος είναι πανέμορφο, όπως φαίνεται καθαρά και απο τις φωτό, όλες τραβηγμένες μέσα στην πόλη, τους Βοτανικούς κήπους και δίπλα στον Avon...

Αυτά τα λίγα -προς το παρόν- σχετικά με την ζωή εδώ , περισσότερα φωτορεπορτάζ και σχετικά ποστ, στο μέλλον...
Για να μην ξεχάσουμε: καλή επιτυχία σε όλα τα παιδιά που γράφουν Πανελλήνιες...

Είναι ένα παράξενο φθινόπωρο. Και δεν είναι επειδή βρισκόμαστε στο Νότιο ημισφαίριο και όλα είναι ανάποδα, αλλά επειδή είναι όντως περίεργο και γεμάτο με διάφορα αστεία κλπ περιστατικά?

Ας πιάσουμε τον καιρό: Πέρα από τις πολλές βροχές που έχει -κάποιες μέρες ίσως και συνεχόμενα- συνήθως νωρίς το πρωί κάνει πολύ κρύο και μετά τις 10 έχει έναν τέτοιον λαμπερό ήλιο που νομίζεις πώς από Δεκέμβρη έκανε Ιούνιο μέσα σε μια μέρα (με τα Ελληνικά δεδομένα πάντα). Οι παραλίες, τα πάρκα, γεμίζουν από κόσμο που πάει βόλτες και κάνει ηλιοθεραπεία, κι ας ρίχνουν τα φύλλα τους τα δέντρα και οι βελανιδιές, τα σφεντάμια, οι ζητιές παίρνουν καταπληκτικά κόκκινα και πορτοκαλιά χρώματα.

Στις πλατείες και στα πάρκα οι κηπουροί του δήμου φυτεύουν πανσέδες και πρίμουλες ?τα παραδοσιακά λουλούδια της άνοιξης, και οι πασχαλίτσες εκολλάπτονται και τις βρίσκεις και σαν ολοκληρωμένα έντομα και σαν προνύμφες?Και καλά, είναι γνωστό ότι οι πασχαλίτσες πέφτουν σε ένα είδος χειμερίας νάρκης και ξυπνούν μετά τον χειμώνα, αλλά αυτό το φαινόμενο δεν το έχουμε δει στην Ελλάδα να συμβαίνει, κι ας είναι τα πρώτα έντομα ?μαζί με τις μέλισσες- που βλέπεις την άνοιξη.

Το άλλο ζήτημα είναι τα χελιδόνια?Στην ΝΖ τα χελιδόνια εμφανίστηκαν για πρώτη φορά γύρω στο ?50, ερχόμενα από Αυστραλία? Είναι αυστηρά προστατευόμενα και ονομάζονται Welcome Swallows (Hirundo Neoxena, αν και οι ΝΖηλανδοί συνηθίζουν να τα συγχέουν με το είδος Hirundo Tahitica). Μοιάζουν πολύ με τα δικά μας σταυλοχελίδονα (Hirundo Rustica) και δεν ?μεταναστεύουν ποτέ?Απλά φεύγουν από τις πόλεις και πάνε κοντά στις ακτές, ενώ πχ θα μπορούσαν να γυρίζουν για τον χειμώνα στη πιο ζεστή Αυστραλία. Το συζητούσαμε με τον Pitta (από τη σύντμηση Peter+Παναγιώτη) μαθητή του Ελληνικού σχολείου και μας είπε πώς "μάλλον με το που ήρθαν στα νησιά, έγιναν κι αυτά ράθυμα (lazy) όπως οι κάτοικοί τους"...Νόστιμη εξήγηση, αλλά δεεεε?

Κατά τα άλλα, ταΐζουμε ό,τι πεινάει, είτε είναι αυτό το αδέσποτο γατάκι -τα μικρά την βάφτισαν "Dulcia"-, είτε είναι οι σκαντζόχοιροι της πίσω αυλής,

τα κοτσύφια που έχουν κατασκάψει τον κήπο, τα 2 θηλυκά σπουργίτια σε 2 διαφορετικές καφετέριες (το ένα μάλιστα κουτσό από το ένα πόδι- πρώτη φωτό, το άλλο μέσα στο Starbucks- μπαινοβγαίνει απο την αυτόματη πόρτα), με τα οποία πιάσαμε φιλίες,

ή τα χέλια που συχνάζουν δίπλα στην Remembrance bridge (το κάνουμε κι αυτό?).

Οι Βοτανικοί κήποι είναι πανέμορφοι και αλλάζουν μέρα με την μέρα: τα χρώματα του φθινόπωρου τους χρωματίζουν σαν να είναι πίνακες του Μονέ, τα ταξιδιάρικα σύννεφα που έρχονται απο τον ωκεανό, τα υπέροχα δειλινά...

Το δεύτερο μέρος μαζί με ακόμα περισσότερες φωτό, στο επόμενο (μάλλον) ποστ. Οι φωτό είναι όλες δικές μας εκτός από την φωτό του χελιδονιού, που είναι από το νετ?Δεν καθόντουσαν τα άτιμα να τα κάνουμε διάσημα?

Στις 25 του Απρίλη, γιορτάζεται η επέτειος της απόβασης και της μάχης που ακολούθησε, στην Καλλίπολη, το 1915.

Αρχικά ονομαζόταν Μέρα της Μνημοσύνης , αλλά επικράτησε η γενική ονομασία ANZAC, που αφορά τα στρατιωτικά σώματα της Αυστραλίας και της Ν. Ζηλανδίας...Ως μέλη της Βρετανικής Αυτοκρατορίας, εξαναγκάστηκαν από την μητέρα-πατρίδα Μ. Βρετανία, να συμμετάσχουν μαζί με άλλους συμμάχους, καθώς και Ινδούς και Καναδούς, στην εκστρατεία της Καλλίπολης. Θεωρείται πώς η συμμετοχή τους σ? αυτόν το πόλεμο, τόσο μακριά από τα σπίτια τους, οι βαρύτατες απώλειες και τα κατορθώματα και οι αναμνήσεις των βετεράνων, έδωσαν το έναυσμα για την καλλιέργεια της εθνικής συνείδησης στα 2 αυτά κράτη. Από την Νέα Ζηλανδία, πήρανε μέρος 5 τάγματα (μία ταξιαρχία και ένα εξτρά τάγμα Μαορί) ενώ από την Αυστραλία συμμετείχαν 4 Ταξιαρχίες.

Τελικά και πέρα απο όλους τους φόβους μου για το πρώτο μας Πάσχα εκτός χώρας, μια χαρά πήγαν τα πράγματα...Οι Νεοζηλανδοί μάλλον με ενδιαφέρον και με περιέργεια μας άκουγαν ολόκληρη την προηγούμενη βδομάδα να περιγράφουμε τα έθιμά μας...

Εψές καθώς οι γκρίζες ενοχές μου

κυλούσαν παγωμένες σε σκιερές κόχες απόγνωσης

πάνω σε λευκά αθώα απροκάλυπτα σεντόνια

Πιο κάτω, στον avon που οι γόνδολες εγκατέλειψαν βιαστικά

όλες οι σκέψεις μου βούλιαζαν

μέσα στο μουντό φθινοπωρινό βυθό

Άγγελοι ομοτράπεζοι

των αειπόθητων στεριών

και των αοίδιμων πόντων

ναυαγοί

οδηγοί

εις τη γη

της ελπίδας

Φθίνουσα φύσις...

Στέργει ο κότσυφας την

ανάπηρη πάπια

Κυκλώνει

ο κέδρος το θαλερό βλαστάρι

Επάλληλοι ίουλοι

βροχές επαγγέλλονται

Την εβδομάδα που μας πέρασε, έληξε και το Φεστιβαλ των λουλουδιών που γίνεται κάθε χρόνο στην πόλη...

Η ΝεοΖηλανδή βιολονίστρια Fiona Pears κατά την μουσική παράσταση Fire and Light μέσα στην Chch Cathedral, ανθισμένη και η ίδια...

Ο απόλυτος μύθος

η παγκόσμια τραγωδία

καθημερινή λεξιτόμος

τομή μιας έκθαμβης μέρας

ή επιτομή άναστρης νυχτιάς

της Ίασης πόνος

ή της Νέμεσις μένος