Λοιπόν στη ΝΖ, αυτή την εποχή, έχουμε -περίπου- άνοιξη...Και ως άνοιξη, ευτυχώς έχουν αρχίσει να ανθίζουν τα λουλούδια μου...Μιας λοιπόν και ετοιμάζω ένα θέμα, για σήμερα θα ανεβάσω μόνον φωτό, μαζί με κάμποσα λίνκ (που ακολουθούν στο τέλος της ανάρτησης-κλασικά :)...
Στην επιστροφή, ταξιδέψαμε με το Kaitaki..Ο καιρός ήταν συννεφιασμένος, αλλά η θάλασσα ήταν αρκετά ήρεμη, συναντήσαμε λίγο κύμα στα στενά Κουκ, και πυκνή ομίχλη...
Όπως θα ξέρετε, οι αγώνες στην πόλη ολοκληρώθηκαν χθες Κυριακή, με τελικούς αγωνισμάτων και την τελετή λήξης...Για την Ελληνική ομάδα, οι αγώνες είχαν τελειώσει ήδη από το Σάββατο, και την Κυριακή πρωί έγινε η αναχώρηση για Αθήνα μέσω Σιγκαπούρης, και ήδη όλα τα παιδιά ξεκουράζονται στα σπίτια τους...
Δεν ξέρω αν έγινε επίσημη υποδοχή, και θα το ψάξω αργότερα μέσω νετ, αυτό που έχει σημασία είναι οτι η Ελληνική ομάδα ολοκλήρωσε τις προσπάθειές της με συγκομιδή 9 μεταλλίων, 2 παγκόσμιων και 4 πανευρωπαϊκών ρεκόρ...
Όλα ξεκίνησαν με ένα μέηλ της Ελληνικής πρεσβείας προς την Ελληνική κοινότητα: Η Εθνική ομάδα έρχεται να λάβει μέρος στο παγκόσμιο πρωτάθλημα που γίνεται στο Christchurch...Όλα τα άλλα μέσα στο μέηλ, πλην αυτής της πληροφορίας, ήτανε λάθος...
Αρχίσαμε να "τρέχουμε", για να οργανώσουμε την άφιξη, να πληροφορήσουμε την κοινότητα, να μάθουμε περισσότερες πληροφορίες...Εγώ μάλιστα, γνωρίζοντας οτι προλαβαίνω να κάνω αίτηση εθελόντριας στη διοργάνωση -ωστε να βρίσκομαι συνέχεια κοντά στην αποστολή και πάντα σε συνεννόηση με την Ελληνική κοινότητα, έστειλα ένα σύντομο βιογραφικό στην διοργανώτρια αρχή, που όμως δεν απάντησε ποτέ :(, άσχετο...
Μετά από απουσία ενός τριμήνου λόγω λοιμών, σεισμών και άλλων ατυχών συμβάντων, επιστρέφω για να καλοσορίσω τη νέα χρονιά με μια ανάρτηση επιπόλαιη και κυρίως φωτογραφική...
Λόγω καλοκαιρινών διακοπών αποφασίσαμε να εξερευνήσουμε το πάνω βόρειο νησί.
Φύγαμε από τη Χοκιτίκα, την επόμενη το πρωί, με την ιδέα πριν επιστρέψουμε προς Christchurch, να επισκεφτούμε τους παγετώνες Franz Josef και Fox, περίπου 200 χλμ νοτιότερα...Ο καιρός ήταν πολύ καλός, -να μην ξεχνάμε οτι στη Westland ρίχνει 2,5 μέτρα βροχή το χρόνο- και συνεχίσαμε προς Νότο...
Το τραγουδάκι της Brooke Fraser παίζει συνέχεια στα ΝΖηλανδικά ραδιόφωνα...
Από όλες τις πόλεις που περάσαμε στο καλοκαιρινό ταξίδι μας, εκείνη που μας άρεσε περισσότερο, ήταν η πόλη τουNapier(διαβάζεται Νέιπιερ)...
Όταν το 1931 ισοπεδώθηκε από έναν καταστροφικό σεισμό, η πόλη ξαναχτίστηκε στο σύνολό της, στο ρυθμό Art Deco, που ήταν πολύ δημοφιλής εκείνη την εποχή...
Συνεχίζοντας την πεζοπορία μέσα στο πάρκο, καταλάβαμε για ποιον λόγο ήταν απαραίτητο το λεωφορείο επιστροφής από τη λίμνη Ροτομαχάνα, μιας και ενώ η κατάβαση ήταν εύκολη και γρήγορη, η ανάβαση με ήλιο και υγρασία λόγω του πυκνού δάσους και των θερμών πηγών, θα ήταν αδύνατη...
Φύγαμε από την Ροτορούα με κατεύθυνση νότια, προς την Ηφαιστειακή κοιλάδα και το Νάπιερ...Ο καιρός ήταν σχετικά συννεφιασμένος αλλά ζεστός, και έτσι, ήταν πιο εύκολη και η διαδρομή αλλά και η βόλτα στον τεράστιο χώρο του πάρκου...
Φεύγοντας λοιπόν από το lava glass πήραμε το δρόμο για βορειότερα, την πόλη της Ροτορούα, στις όχθες τις ομώνυμης λίμνης...
Το όνομά της σημαίνει "Δεύτερη Λίμνη", και υπάρχει και σχετικός μύθος, με έναν αρχηγό της τοπικής φυλής Te Arawa να ανακαλύπτει τη λίμνη και να την αφιερώνει σε ένα θείο του...