Δεν υπόσχομαι να κάνω τη γη παράδεισο

υπόσχομαι να μην την κάνω κόλαση...

Αν είχα έναν γραφολόγο

θα προτιμούσα κιτρίνου χρώματος

δανεικό και ασκεπή

για να παίρνει αέρα

Άπλωσε το βλέμμα του στην υγρή αμουδιά

δίπλα στα φρεσκοβγαλμένα κοχύλια

από την βραδινή παλίρροια

Τα χέρια του δεμένα κάτω απ' τη σκιά των βράχων

σ' απόγνωση

Τα μάρμαρα λαμποκοπούσαν

κάτω απ' τον μεσημεριανό ήλιο

στις κόχες τους κυλούσε

αρχαίος ιδρώτας

σημάδι της

κούρασης

απ' την ορθοστασία

Υπάρχει ακόμα καιρός,

μου είπες

Όσο υπάρχουν ακόμα παιδιά

που προσμένουν το δάσκαλο

να φανεί στην αυλή του σχολείου

Τώρα πια μόνος

εγώ

κι εσύ πιο μόνη

απ' την ανεμώνη

στου Νοέμβρη τη θύρα αγρυπνάς

αφουγκράζεσαι

αναζητάς?

Υπαρξιακό

Υπάρχουν μέρες που μοιάζουν νύχτες

Υπάρχουν όνειρα που μοιάζουν εφιάλτες

Υπάρχουν φεγγάρια που λαμποκοπούν σαν ήλιοι

Υπάρχουν άνθρωποι που αγγίζουν το άπειρο

Υπάρχουν θεοί που αγγίζουνε τη γη;

Μ.Κ.

Ιπτάμενη πολιτεία

ο νόμος της κατοπτρισμός στ' αυγουστιάτικα

στάσιμα νερά του Παγασητικού

Η πλώρη της στραμμένη στο Σωρό

...κι ήρθε η ώρα εκείνη

που με προσμονή περιμέναμε

ν αναστηθούμε

να βγούμε απ' το τέλμα της χρόνιας αδράνειας

τις δυσκολίες του χτες να προσπεράσουμε

ν' ανοίξουμε νέους δρόμους

με ελπίδες κι όνειρα στρωμένους.