Wahine disaster...

Το ναυάγιο του Wahine στις 10 Απριλίου 1968, είναι η πιο γνωστή ναυτική τραγωδία της ΝΖ, αν και υπήρξαν ναυάγια με πολλά περισσότερα θύματα. Το γεγονός συνέβη, σε μικρή απόσταση από την ακτή, των ανατολικών προαστίων του Wellington, και υπήρχε ζωντανή κάλυψη από ραδιοφώνου, ενώ και ένα κινηματογραφικό συνεργείο κατέγραφε τα γεγονότα και μετέδωσε την είδηση ?και την ταινία- στο εξωτερικό...

Το βράδυ της Τρίτης 9 Απριλίου 1968, το άρτι αφιχθέν στη ΝΖ (το 1964 άρχισε να κατασκευάζεται στη Σκωτία, και μόλις τον Αύγουστο του 1966 άρχισε τα δρομολόγιά του ανάμεσα στα νησιά) επιβατικό πλοίο Wahine αναχώρησε από Lyttelton, για ένα ακόμα ολονύχτιο ταξίδι ρουτίνας, κατά το οποίο θα περιέπλεε το Νότιο νησί και θα έφτανε στο λιμάνι του Ουέλλινγκτον νωρίς το πρωί της Τετάρτης, 10 Απριλίου. Συνολικά επάνω στο πλοίο βρίσκονταν 610 επιβάτες και 125 μέλη πληρώματος.

Νωρίς το πρωί της 10ης Απριλίου, δύο σφοδρές καταιγίδες συναντήθηκαν πάνω από το Wellington, και δημιούργησαν έναν ιδιαιτέρως ισχυρό κυκλώνα, που ονομάστηκε «κυκλώνας Giselle» ο οποίος θεωρείται ο χειρότερος κυκλώνας που πέρασε ποτέ από τη ΝΖ. Οι άνεμοι στο Wellington ήταν οι ισχυρότεροι που έχουν καταγραφεί ποτέ.
Το Wahine εκείνη τη στιγμή ολοκλήρωνε το τελευταίο σκέλος του ταξιδιού του προς το Ουέλλινγκτον, ερχόμενο από το Πίκτον. Δεν υπήρχε εν τω μεταξύ, καμιά ένδειξη ότι η καταιγίδα που θα συναντούσε, θα ήταν χειρότερη από τις καταιγίδες που έτσι κι αλλιώς αντιμετώπιζε συχνά κατά τα ταξίδια του?

Στις 5:50 το πρωί, με ριπές ανέμων που κυμαίνονταν μεταξύ 130 και 150 χλμ την ώρα, ο καπετάνιος Robertson, αποφάσισε να εισέλθει στο λιμάνι. Είκοσι λεπτά αργότερα, οι άνεμοι είχαν αυξηθεί στα 160 km / h, και το πλοίο έχασε το ραντάρ του, ενώ ένα τεράστιο κύμα, έσπρωξε το πλοίο εκτός πορείας, προς τον χαρτογραφημένο ύφαλο Barrett. Ο καπετάνιος δεν μπόρεσε να γυρίσει πίσω στην πορεία του, και αντ?αυτού αποφάσισε να κάνει επιτόπου στροφή ώστε να επιστρέψει και πάλι στην ανοικτή θάλασσα.
Για 30 λεπτά το Wahine αγωνιζόταν ενάντια στα κύματα και τους θυελλώδεις ανέμους, αλλά στις 6:40 π.μ. έχασε τις μηχανές του και προσάραξε πάνω στο νότιο άκρο του Barrett Reef, κοντά στην είσοδο του λιμανιού, σε απόσταση μικρότερη του ενός μιλίου από την ακτή. Το πλοίο εξακολούθησε να παρασύρεται κατά μήκος του υφάλου, με αποτέλεσμα να γδαρθεί όλη του η δεξιά πλευρά και να ανοίξει μια μεγάλη τρύπα στο κύτος του κάτω από την ίσαλο γραμμή, απ' όπου πήρε νερά που πλημμύρισαν τον χώρο του γκαράζ των οχημάτων...

Οι επιβάτες ενημερώθηκαν ότι το πλοίο προσάραξε, κλήθηκαν να φορέσουν τα σωσίβια τους και να αναφέρουν τα διάφορα σημεία συγκέντρωσης στο πλοίο. Η θύελλα συνέχισε να αναπτύσσεται πιο έντονα. Καθώς οι άνεμοι αυξήθηκαν στα 250 χλμ/ώρα, το πλοίο παρόλο που είχε αγκυροβολήσει νωρίτερα, ξεσύρθηκε και άρχισε να παραδέρνει προς το άνοιγμα του λιμανιού, κοντά στη δυτική ακτή. Ο καιρός ήταν τόσο κακός που δεν μπορούσε να δοθεί καμία βοήθεια από το λιμάνι ή την ακτή.

Στις 11:00 το πρωί, ένα ρυμουλκό κατάφερε να φτάσει το πλοίο, και προσπάθησε να τους ρίξει συρματόσχοινα ώστε να το ρυμουλκήσει, αλλά όλες οι προσπάθειες απέτυχαν, όμως ο υπολιμενάρχης του Ουέλλιγκτον κατάφερε αναρριχηθεί πάνω στο Wahine, ώστε να συντονίσει από τη γέφυρα, τις ενέργειες για την διάσωση του πλοίου και των επιβατών του. Γύρω στις 13.15 μ.μ. η συνδυασμένη επίδραση της παλίρροιας και της καταιγίδας κατηύθυναν τo Wahine κι άλλο προς τα βόρεια, παρέχοντας ?πρόσκαιρα- ένα σχετικά υπήνεμο σημείο, οπότε και ο καπετάνιος Ρόμπερτσον έδωσε τη διαταγή να εγκαταλειφθεί το σκάφος, όμως μόνον οι τέσσερις σωσίβιες λέμβοι στη δεξιά πλευρά του πλοίου μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν.

Η λέμβος S1, ανατράπηκε λίγο μετά την έναρξη της επιχείρησης, και οι όλοι οι επιβάτες της βρέθηκαν στο νερό. Κάποιοι κατάφεραν να κρατήθουν πάνω στο σκάφος όταν αυτό ανατράπηκε, καθώς άρχισε να παρασύρεται προς την ανατολική ακτή, προς το ακρωτήριο Pencarrow.

Οι υπόλοιπες τρεις σωσίβιες λέμβοι, οι οποίες ήταν υπερπλήρεις, κατάφεραν να βγουν στην ακτή: η λέμβος S2 με περίπου εβδομήντα επιβάτες και πλήρωμα και η λέμβος S4 με πάνω από εκατό άτομα, κατάφεραν να φτασουν στην βραχώδη παραλία κοντά στο Seatoun, στη δυτική πλευρά του καναλιού, όπου οι επιζώντες δέχτηκαν τις πρώτες βοήθειες από τους κατοίκους της περιοχής, καθώς και από τους στρατιώτες των εγκαταστάσεων του ακρωτηρίου Ντόρσετ, ενώ η τρίτη σωσίβια λέμβος S3, βγήκε στην παραλία κοντά στο προάστιο του Eastbourne, περίπου τρία μίλια μακριά, από την αντίθετη πλευρά του καναλιού.

Λόγω της έλλειψης σωσίβιων λέμβων, εκατοντάδες άλλοι επιβάτες και πλήρωμα αναγκάστηκαν να πέσουν στη θάλασσα και να κολυμπήσουν με τις δικές τους δυνάμεις, καθώς το Wahine άρχισε να βυθίζεται μέχρι που τελικά τα ρεύματα το έφεραν και εξώκειλε στον βράχο Steeple.

Όταν καθάρισε σχετικά ο καιρός, πολλά και διάφορα σκάφη έφτασαν κοντά στο πλοίο, και κατάφεραν να σώσουν εκατοντάδες ανθρώπους, που θαλασσοδέρνονταν. Ωστόσο, πάνω από 200 επιβάτες και πλήρωμα βγήκανε στη βραχώδη ακτή της ανατολικής πλευράς του καναλιού, νότια του Eastbourne, περιοχή που ως επί το πλείστον είναι ακατοίκητη και με κακό οδικό δίκτυο, με αποτέλεσμα πολλοί από τους επιζώντες να έχουν εκτεθεί στα στοιχεία της φύσης για αρκετές ώρες ενώ οι ομάδες διάσωσης προσπαθούσαν να τους φτάσουν χρησιμοποιώντας έναν στενό παραλιακό χωματόδρομο (που βρίσκεται ακόμα σε αυτήν την κατάσταση).

Μερικοί από τους επιζώντες έφτασαν στην στεριά μόνο για να πεθάνουν από εξάντληση, την υποθερμία ή από τα τραύματά τους. 51 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους εκείνη την ημέρα, και δύο ακόμη πέθαναν στο νοσοκομείο από τα τραύματά τους, συνολικά 53 θύματα, ανάμεσα σ? αυτούς και 6 αγνοούμενοι, που τα σώματά τους δεν βρέθηκαν ποτέ...

Δυόμισι μήνες μετά το ναυάγιο, μια εξεταστική επιτροπή διαπίστωσε σφάλματα στη διαχείριση της κατάστασης, αλλά αναγνώρισε ότι οι συνθήκες εκείνη τη στιγμή ήταν δύσκολες και επικίνδυνες και ότι ίσως αν η απόφαση για την εγκατάλειψη του πλοίου ερχόταν λίγο νωρίτερα ή λίγο αργότερα, πιθανότατα οι απώλειες θα ήταν ακόμα μεγαλύτερες. Οι κατηγορίες εναντίον των αξιωματικών του πλοίου, αποσύρθηκαν, αν και ο καπετάνιος του πλοίου, που το εγκατέλειψε τελευταίος -και κολυμπώντας κατάφερε να φτάσει στην ακτή-, δεν μπόρεσε ποτέ να ξεπεράσει το συμβάν....

Το ίδιο το πλοίο, παρέμεινε στο ίδιο σημείο που είχε ναυαγήσει για ένα χρόνο?Αρχικά οι ιδιοκτήτες του θεωρούσαν ότι ίσως κατάφερναν να το διασώσουν, τελικα αποφάσισαν ότι οι ζημιές που είχε υποστεί το κύτος του πλοίου ήταν πολύ μεγάλες, και η καλύτερη λύση θα ήταν να γίνουν προσπάθειες ώστε να ρυμουλκηθεί ως τα στενά Κουκ, όπου θα το βυθιζόταν, μιας και στο σημείο που βρισκόταν, εμπόδιζε και την ασφαλή ναυσιπλοία από και προς το λιμάνι του Ουελλιγκτον? Όμως τον Μάιο του ?69, μια πανομοιότυπη καταιγίδα με την Ζιζέλ, έσπασε το καράβι σε τρία κομμάτια, οπότε χρησιμοποιήθηκε ο πλωτός γερανός Hikitia για την αποσυναρμολόγηση του ναυαγίου, μια διαδικασία που τελείωσε τον Σεπτέμβριο του 1973?

Ένα μνημείο (κατασκευασμένο από ρέπλικες σωλήνων εξαερισμού -παρόμοια με εκείνα του πλοίου-, μαζί με μια από τις άγκυρες μαζί με την αλυσίδα της), έχει ανεγερθεί επί του αιγιαλού στο Seatoun, δίπλα στην παιδική χαρά στο πάρκο Τσώρτσιλ.

Ο πρωραίος -ιστός βρίσκεται τώρα στο πάρκο Frank Kitts Park στην παραλία του Wellington, ενώ ο πρυμναίος ιστός του Wahine βρίσκεται στο προάστειο Eastbourne, στην ανατολική πλευρά της εισόδου στον κόλπο του Ουέλλιγκτον... Μια άλλη πλάκα, μαζί με μία από τις βοηθητικές προπέλες του πλοίου, έχει τοποθετηθεί πάνω σε ένα βράχο δίπλα στο χώρο στάθμευσης του ομώνυμου πάρκου στην ακτή Ταρακένα, στην δυτική πλευρά του λιμανιου?Επίσης το μουσείο City & Sea του Wellington διαθέτει μια μόνιμη έκθεση για το ναυάγιο του Wahine, που περιλαμβάνει εκθέματα από το πλοίο και μια ταινία για την καταιγίδα και τη βύθισή του...

Όλες οι φωτό είναι δικές μου, και είναι τραβηγμένες στο Seatoun και τον βράχοSteeple, καθώς και στο Wahine Memorial Park, στην ακτή Tarakena?Επίσης διαθέτω φωτό από το Eastbourne και το Frank Kitts park, αλλά είναι τραβηγμένες σε διαφορετική χρονική στιγμή, οπότε τις παραθέτω στο τέλος της ανάρτησης?